رحیم علی‌آبادی، پیشکسوت کشتی فرنگی ایران و دارنده‌ی مدال نقره‌ی بازی‌های المپیک  1972مونیخ آلمان در روزهای پایانی سال 1390 از یک آرزوی بزرگ صحبت می‌کند و آن کسب مدال المپیک توسط فرنگی‌کاران کشورمان در بازی‌های المپیک لندن، پس از 40 سال می‌باشد.

رحیم علی‌آبادی، در گفت و گو با روابط عمومی فدراسیون کشتی، در پاسخ به چند سئوال کوتاه ارزیابی خود از سال 1390 و آنچه که به کشتی فرنگی ایران گذشته است را این‌گونه بیان می‌کند:

کشتی فرنگی ایران در سال 1390 چگونه بود؟
سال 90 برای کشتی فرنگی ما سال پرباری بود. هرچند که شاهد برخی تغییر و تحولات بود اما مجموع این تغییر و تحولات به نفع کشتی فرنگی ما بود. با آمدن خطیب،‌ خادم و رنگرز کارها تقسیم شد و هرکس برای المپیک وظایف خود را شناخت. کادر فنی کشتی فرنگی ایران نیز یک کادر منحصر به فرد و خاص می‌باشد که ما را به موفقیت در بازی‌های المپیک لندن امیدوار می‌کند. به هرحال من به شخصه امید زیادی دارم که دورخیز تیم ملی کشتی فرنگی ایران در سال‌های گذشته در سال 91 به بار بنشیند و بعد از 40 سال کشور ما در بازی‌های المپیک و در رشته‌ی کشتی فرنگی صاحب مدال شود.

نقاط ضعف و قوت کشتی فرنگی در سال 1390 چه مواردی بود؟
تغییر و تحولاتی که در رده‌ی مربیان انجام گرفت به نفع کشتی فرنگی ایران بود. رفتن نوربخش از تیم ملی جوانان و اضافه شدن وی به رده‌ی بزرگسالان تیم ملی بزرگسالان را تقویت می‌کند ما در آستانه‌ی مسابقات گزینشی المپیک قرار داریم. مبارزه در این مسابقات بسیار سخت است و تیم ما باید 4 سهمیه‌ی باقی‌مانده را بگیرند. اگر بتوانیم به این مهم دست پیدا کنیم سال جدید را با یک موفقیت بزرگ شروع کرده‌ایم. به هرحال ما هرچند در رده‌ی تیم‌های ملی موفق عمل کرده‌ایم ولی باید بعد از المپیک به هیأ‌ت‌ها و باشگاه‌ها بیشتر توجه کنیم. به اعتقاد من پاشنه‌ی آشیل کشتی‌ فرنگی ایران پشتوانه‌سازی و توجه به رده‌های پایه در شهرستان‌ها و باشگاه‌ها است. ما تا ابد نمی‌توانیم بایستیم و گلخانه‌ای حرکت کنیم. به هرحال با این سیستم طی چند سال گذشته و احیانا در سال‌های بعد هم در رده‌ی تیم ملی موفق خواهیم بود ولی این روش کاملا قابل قبول و درستی برای رسیدن به اهداف دراز مدت نیست.

راهکار شما برای بحث پشتوانه‌سازی چیست؟
به هرحال مطمئنا تا پایان بازی‌های المپیک لندن ما نمی‌توانیم کار خاصی برای بحث پشتوانه‌سازی انجام دهیم. حرف من نیز برای بعد از بازی‌های المپیک است. توجه بیشتر به هیأت‌های استان و سرمایه‌گذاری روی باشگاه‌ها باید بیشتر از گذشته انجام شود. ما باید رده‌ی نونهالان را نیز ایجاد کنیم. به هرحال شما می‌بینید که نفر دوم وزن 55 کیلوگرم ما در مسابقات قهرمانی آسیا چندم می‌شود و یا بعد از اینکه کسی مثل امیر علی‌اکبری در وزن 96 کیلوگرم را از دست می‌دهیم به دنبال فردی می‌رویم که مربیان تیم ملی چند سال او را از تیم ملی کنار گذاشته بودند. تمام این‌ها هشدارهای جدی است برای اینکه بحث پشتوانه‌سازی را جدی‌تر بگیریم.